***
Czwarty Wymiar (nr 7) lipiec 2007
Recenzja Leszka Bugajskiego

Czytaj całość ->

***

Fragment książki wybrany przez autora:

GŁÓWNE FAZY ZABIEGU BIOTERAPEUTYCZNEGO

      Wiele osób pragnących skorzystać z pomocy bioenergoterapeutów często zastanawia się, jak taki zabieg wygląda i na czym on polega. Ile czasu powinien trwać i jak często powinny odbywać się wizyty? Podobne pytania zadają również początkujący bioterapeuci.

      Z mojego doświadczenia wynika, że czas zabiegu na ogół powinien wynosić od 15 do 30 minut. Oczywiście czasami należy popracować znacznie dłużej, szczególnie wtedy, kiedy trzeba się zająć wieloma dolegliwościami, jak np. u osób starszych lub u małych dzieci. Innym razem terapia energetyczna może trwać krócej, szczególnie w trakcie następnych wizyt.

      W większości przypadków, by nastąpiły pozytywne efekty działania, wystarczą dwa lub trzy zabiegi. Jednak czasami, by osiągnąć spodziewany efekt potrzeba takich zabiegów więcej.

      Dla wielu chorych, a także początkujących bioterapeutów proces terapii energetycznej może być niezrozumiały i mało przekonywujący. By przybliżyć go i ułatwić zrozumienie, na czym on polega, przedstawię dość typowy schemat takiego zabiegu.

      Tych nowoczesnych metod postępowania nauczam na kursach bioterapii już od wielu lat, a czas pozytywnie je zweryfikował.

RODZAJE DIAGNOZY ENERGETYCZNEJ

      Możemy wyodrębnić cztery podstawowe fazy zabiegu bioterapeutycznego. W moim przekonaniu biodiagnoza w nowoczesnej bioterapii powinna odgrywać zasadniczą rolę, gdyż przesądza o skuteczności zastosowanej terapii.

Biodiagnoza wstępna - rozmowa (wywiad)

      Rozmowę z chorym możemy rozpocząć pytaniem: "W czym mogę pomóc?", "Jaki jest problem, jakie są dolegliwości?" itp. Pytanie - Co pani dolega? - to forma zastrzeżona dla lekarza.

      W tej fazie chory sam określa swoje dolegliwości, mówi, co mu dolega i od jak dawna. Opowiada jak był leczony, czy korzystał również z pomocy medycyny niekonwencjonalnej i z jakim rezultatem.

      W pracy bioterapeuty, szczególnie dla wyboru właściwej terapii, bardzo ważna jest też informacja o diagnozie medycznej. W czasie rozmowy z klientem słuchamy uważnie, a jednocześnie dostrajamy się mentalnie i energetycznie do jego poziomu wibracji. W ten sposób otwieramy się na niego, jego osobowość i psychikę, a on łatwiej i bezstresowo otwiera się na nas.

      Tworzymy w ten sposób odpowiednie, pozytywne relacje na poziomie emocjonalno-psychicznym, a jeżeli trzeba, osłabiamy lub usuwamy dyskretnie energetyczno-mentalne bloki, mogące utrudnić proces terapii.

      Dajemy możliwość wypowiedzenia się choremu, co nie zawsze może uczynić przed wiecznie zajętym lekarzem.

      Energetyczna diagnoza wstępna polega na lokalizacji zaburzeń energetycznych (niekoniecznie chorób) w obszarze organizmu, jego energetyce lub aurze. Przeważnie czynimy to za pomocą dłoni i opuszków palców, wodząc nimi w niewielkiej odległości od ciała.

      Wprawni bioterapeuci potrafią właściwie zinterpretować różnorodne subtelne odczucia pojawiające się na wewnętrznej stronie swoich dłoni lub na opuszkach palców (mrowienie, szczypanie, ukłucia, ciepło, zimno, wiaterek, ból itp.). Wydaje się, że biodiagnoza oparta na wrażliwości opuszków palców jest bardziej zróżnicowana i subtelniejsza niż ta związana z główną czakrą dłoni.

      Niektórzy bioterapeuci z bardzo dobrym rezultatem używają w tym celu wahadła. Nie ma wątpliwości, że dobrze wyszkolony bioterapeuta powinien również umieć w podstawowym zakresie posługiwać się nim. Sam posługuję się wahadłem produkowanym przez radiestetę Grzegorza Ciszaka z Poznania. Ta umiejętność jest bardzo pomocna np. przy biodiagnozie i pracy czakr, pomiarze ich witalności, ustawianiu prawidłowej polaryzacji itp.

      Proces wstępnej biodiagnozy może być wsparty wizualizacją lub innymi technikami postrzegania pozazmysłowego.

      Jest to jeszcze biodiagnoza ogólna, w której staramy się wychwycić najsilniejsze zaburzenia energetyczne w ciele chorego. Robimy to, aby nie popaść w tak zwaną diagnozę mozaikową, w trakcie której ilość informacji, jaką odbieramy, jest tak duża, że nie będziemy w stanie właściwie ich zinterpretować.

Biodiagnoza właściwa - doprecyzowująca

      W jej trakcie skupiamy się już tylko na miejscach uprzednio określonych jako strafy zaburzone energetycznie. Staramy się zwiększyć wrażliwość naszych dłoni i opuszków palców oraz strefę mentalną, by odebrać precyzyjnie informacje z chorego lub zaburzonego energetycznie miejsca.

      Tym samym staramy się powtórnie, ale bardziej precyzyjnie, zdiagnozować nie tylko dolegliwości, jakie wskazała prosząca o pomoc osoba, ale także te, które wcześniej sami wyczuliśmy. Dzięki temu docieramy do pierwotnej przyczyny choroby lub zakłóceń energetycznych.

      Bardziej biegli bioterapeuci wyróżniają przynajmniej dwie lub trzy płaszczyzny diagnozy energetycznej:

• wewnętrzną

• zewnętrzną (auryczną)

• związaną z duchowym bytem człowieka

Biodiagnoza wewnętrzna

      Energetyczna diagnoza wewnętrzna najogólniej dotyczy ciała fizycznego i energetyki wewnętrznej człowieka. W ramach tego podziału można wyodrębnić:

Fizyczny poziom istnienia:

1. części ciała, organy wewnętrzne, tkanki i komórki,

2. układy fizjologiczne (nerwowy, mięśnionwy, kostny, oddechowy, pokarmowy, immunologiczny, krwionośny).

Wewnętrzny system energetyczny:

1. wewnętrzne pola i podpola energetyczne związane z organami, układami fizjologicznymi,

2. system kanałów energetycznych,

3. system meridianów,

4. czakry i ich funkcje,

5. struktura fantomowa,

6. subtelny system kanałów psychicznych i duchowych.

      Na tym poziomie energetycznej diagnozy wewnętrznej szukamy głównie takich zaburzeń, które zeszły już do planu fuzycznego, powodując osłabienie człowieka lub chorobę.

     Jeżeli to możliwe, staramy się też określić strefę zaburzenia oraz jej centrum.

     Czym jest chorobowa strefa, a czym z kolei jest jej centrum?

      Otóż np. w przypadku choroby wrzodowej żołądka, obszar żołądka to zaburzona strefa, sam wrzód zaś to centrum zaburzenia. Podobnie ma się rzecz ze stanem zapalnym. Może się on rozpościerać na obszarze całego biodra, natomiast jego centrum to kość główki udowej. Z mojego doświadczenia wynika, że nie zawsze można jednak wyodrębnić takie centrum.

Bloki energetyczne

      Kiedy nabierzemy większej wprawy i doświadczenia, metodę tę możemy zastosować, badając np. sprawność subtelnych kanałów energetycznych. W tym przypadku centrum zaburzenia odnosić się będzie do bloku energetyczneo. Taki blok energetyczny może mieć związek z zagęszczeniem energii lub jej brakiem. Uniemożliwia on wetdy prawidłowy przepływ energii w kanałach i meridianach oraz samoistną zdolność jej odnowienia i regeneracji.

Możemy wyróżnić następujące bloki:

1. fizyczne - wynikające z dysfunkcji ciała, jego układów anatomiczno-fizjologicznych,

2. energetyczne - umiejscowione głównie w strukturze energetycznej człowieka,

3. emocjonalne - dotyczące sfery emocjonalnej oraz uczuć i odczuć,

4. mentalne - dotyczące umysłu, świadomości i funkcji świadomości, osobowości człowieka itp.

5. duchowe - takie, które blokują np. wyższe uczucia, dostęp do wyższej świadomości czy też rozwój duchowy człowieka.

      Takie bloki energetyczne niestety dość często zakłócają nie tylko fizyczny aspekt ciała, ale również subtelny system emocjonalny i psychiczny.

      Nierzadko blokują też umysł, relacje zewnętrzne, a nawet mogą w skrajnych przypadkach na dłuższy czas zablokować naszą ścieżkę rozwoju duchowego.

Biodiagnoza zewnętrzna

      Energetyczna diagnoza zewnętrzna przeważnie dotyczy zewnętrznej struktury energetycznej, a więc:

• ciała eterycznego

• ciała emocjonalnego

• ciała mentalnego

• ciała przyczynowego

• ciała astralnego

• pola życia

• pola doświadczenia

      Trzeba jednak pamiętać, że ten podział na energetykę wewnętrzną i zewnętrzną jest podziałem umownym.

      Spróbujmy przez moment pofantazjować. Wyobraźmy sobie fizycznego człowieka, a w nim energetykę wewnętrzną, wokół niego zaś subtelne ciała auryczne,

      Następnie usuńmy szybko całą jego fizyczność ciała. I co zostanie? Homo energeticus albo jak kto woli energetyczny fantom, bez podziału już na energetykę wewnętrzną i zewnętrzną.

      Kim więc jest ta bezcielesna istota, obdarzona wciąż świadomością i sprawnym umysłem.

     Ta niefizyczna i niewidoczna gołym okiem energetyczna struktura, to bezcielesny energetyczny plan istnienia człowieka. To jego energetyczny model budowy. Na tym poziomie właśnie, porządkując jego energie, pracują bioterapeuci i uzdrowiciele.

      W ramach tej subtelnej struktury zewnętrznej możemy również wyodrębnić takie zaburzenia, które często stanowią pierwotną przyczynę choroby. I w tym przypadku możemy również mówić o strefie zaburzenia i jego centrum.

      Na tym poziomie dotykamy już nie tylko subtelnych planów bytu człowieka, ale również jego sfery emocjonalnej i mentalnej, a niekiedy też jego relacji ze światem zewnętrznym.

      Interpretacja różnorodnych odczuć płynących również ze sfery pozazmysłowej, oparta jest na naszej wiedzy i doświadczeniu, znajomości energetycznego modelu życia i budowy człowieka oraz dysfunkcjach, jakie mogą w nim występować.

      Nieodzowna przy tej interpretacji zjawisk jest także podstawowa wiedza z zakresu anatomii i fizjologii oraz znajomość terminów medycznych.

      W trakcie biodiagnozy i terapii możemy również wykorzystywać inne metody medycyny naturalnej. Komplementarność działań jest tutaj bardzo wskazana i przyjazna choremu.

TERAPIA ENERGETYCZNA

      Spróbujmy bliżej przyjrzeć się tej fazie zabiegu. Oczywiście każdy bioterapeuta ma swoje indywidualne metody terapii, których często pilnie strzeże i nie ujawnia. To zrozumiałe, od tego zależy jego popularność i skuteczność.

      Moja sytuacja jest nieco inna. Jako nauczyciel bioterapii nie mogę ukrywać przed kursantami swojego warsztatu pracy, zasłaniając się tajemnicą. Mój warsztat i moje metody pracy odsłaniam, pokazuję i nauczam ich.

      Można wyodrębnić cztery podstawowe fazy terapii energetycznej:

• oczyszczanie

• energetyzacja

• usprawnienie przepływu energii

• równoważenie energii i jej harmonizacja

Techniki oczyszczające

      W tej fazie działania przeważnie skupiamy się na oczyszczeniu całego organizmu.

Zabieg oczyszczający ma następujące fazy:

• oczyszczanie zewnętrzne - oczyszczanie ciał subtelnych i aury za pomocą tzw. pasów mesmerowskich, wyczesywanie aury, oczyszczania czakr itp.

• oczyszczanie wewnętrzne - na poziomie ciała fizycznego i wewnętrznej energetycznej struktury człowieka

      Najpierw oczyszcza się z zastałej chorobowej energii chore miejsca, narządy, komórki chorobowe, układy fizjologiczne itp. Następnie próbuje się wyciągnąć chorą energię z tzw. centrum zaburzenia.

      Chory ma np. guz na wątrobie. Oczyszczamy wątrobę i jej okolice. Czasami zaburzenie jest bardzo rozległe i obejmuje obszar trzustki, a nawet śledziony, tworząc szeroki pas martwej energii.

      Za pomocą odpowiednich ruchów dłoni wyciągamy chorą energię na zewnątrz, ale tak, by nie przeciągnąć jej przez miejsca zdrowe. Następnie w podobny sposób wyciągamy energię bezpośrednio z samego guza. Podobnie możemy postępować z terbielami, cystami, mięśniakami, a nawet guzami nowotworowymi oraz z wewnętrznymi blokami energetycznymi.

      Są też inne metody postępowania w takich przypadkach. Wymagają one jednak praktyki pod okiem nauczyciela. Nauka bioterapii tylko z książki na pewno nie przyniesie pożądanego rezultatu.

      Z mojego doświadczenia wynika, że właściwie przeprowadzony zabieg oczyszczający to ponad połowa sukcesu terapeutycznego.

      Uwolnienie określonego obszaru z chorej energii, powoduje prawie natychmiastowy dopływ do tego miejsca energii zdrowej. W ten sposób pobudzony zostaje proces samooczyszczenia i samoregulacji oraz układ odpornościowy organizmu.

      W innych przypadkach, kiedy np. występują bloki energetyczne, hamujące naturalny przepływ energii w ciele, emocjach lub umyśle chorego, powinniśmy je również stopniowo usunąć.