"Światło w dłoniach cz. I"
Relacja Soni Fiszer z Profesjonalnego Kursu Bioterapii Praktycznej

– Usiłuje pani zobaczyć aurę? Nie ma co się wysilać. W ten sposób zepsuje pani oczy. Trzeba przyjechać, usiąść i zobaczyć – powiedział Jerzy Strączyński. – Zapraszam.

Nikt z nas nie wiedział, w jaki sposób dobiera sobie uczniów. Nie machał nad nikim wahadełkiem, nie oglądał dłoni, nie grymasił nad kolorami aury. Popytał o sprawy codzienne i pilnie słuchał.

CZYM JEST BIOTERAPIA?

Pierwsze chwile zajęć poświęcił na opis zawodowych zachowań i ról, w jakich nigdy by nie chciał oglądać swoich uczniów.
– Stoi sobie taki, przewraca oczami, wznosi je do nieba i gada, że mu duch przewodni nakazał, by leczyć wątrobę. Nie bardzo wie, gdzie leży wątroba, bo i po co, skoro duch to wie, a on się kontaktuje z wyższymi energiami. Sam nie leczy, to niewidzialna ręka chodzi po pacjencie, wszystko mu się samo... To się nazywa, wiecie, nawiedzenie.

Musieliśmy zatem wziąć książki i uczyć się systematycznie w domu anatomii z fizjologią. Wszyscy w tej grupie z wykształcenia są humanistami. – Czy naprawdę musimy znać te wszystkie kości i kombinacje nerwów? – zapytał ktoś. – Ależ nie musicie. Chyba żebyście chcieli być skuteczni – zadał cios.

Nie tyle terminologia fachowa jest ważna, ile znajomość realiów. Abyśmy umieli dotrzeć w głąb ciała człowieka informacją i wyobraźnią.

Minęła pierwsza godzina. Już wiemy, kim nie jesteśmy. Wybrańcami. Czym nie jest bioterapia? Popisem aktorstwa. Duchowym oszołomieniem. – Czym zatem jest? – zapytaliśmy. – Jak to, czym? Rzemiosłem. Ja w każdym razie chcę – powiedział bioterapeuta – abyście jeszcze długo tak myśleli. Uśmiechnął się przekornie i rzucił to swoje niesamowite, ukośne spojrzenie, a nam jakoś minął stres.

Ładne rzemiosło! Oto weszła pacjentka, która zgodziła się na zabieg w obecności słuchaczy. Dziewczyna usiadła plecami do bioterapeuty, a ten wykonał nad jej głową jakieś dziwne gesty. Pytał, bardzo delikatnie, o relacje uczuciowe w jej rodzinie. Kobieta odpowiadała, nie dziwiąc się, skąd on tym wie. To my się dziwiliśmy. Później powiedział: – To bardzo proste. Człowiek dotyka drugiego człowieka i w głowie powstają gotowe obrazy. Czy na pewno trafne, trzeba się tylko dopytać.
– Nigdy nie zostaniemy bioterapeutami – pomyślałam.

ENERGIA UCZUĆ

– Taka wiedza przychodzi z czasem, razem z doświadczeniem – jakby odpowiadał na moje wątpliwości. – Pojawi się, kiedy będziecie rozpoznawać energie uczuć. Próbujcie na początek rozpoznawać je w sobie. Odczytywać energię i mowę ciała – jakie ono jest, kiedy jesteście smutni. Albo szczęśliwi. Spięte? A może unosi się do nieba? Zadanie domowe: nocami czytać Junga. A teraz ręce, proszę.

Wyciągnęłam dłonie grzbietem w dół. Dłonie w takim geście są zawsze bezbronne. Pan Jerzy kreślił nad nimi kręgi, zataczał koła. – Czujesz energię? – Tak – usłyszałam siebie mówiącą: jest, idzie do palców i w górę ku łokciom. – Źle! Zatrzymaj! Pierścień przy nadgarstku. Trzymaj energię w dłoniach! Tylko dłoń – zakreślił niewidzialne linie nad palcami. – Jest? – Jest – odpowiedziałam znów automatycznie, zdumiona intensywnością wrażenia. Prąd elektryczny? Przebija z jednego palca na sąsiednie, jakby wszystkie kości się zajęły i zapłonęły od wewnątrz. – Dobrze! Teraz opuszki palców razem, ku sobie. Cofać, rozciągać i znowu zbliżać. Masz igiełki? Szpileczki? – Mam, nitki. Ależ się ciągną, jak guma. – Źle. Nic nam z niteczek. Muszą być szpilki, ostre. – Chwilka. Mam. Z niedowierzaniem oglądałam własne ręce. Zmiany nie zobaczyłam, a przecież wiedziałam, że to nie te same dłonie. Czułam wypalanie i te ślady, i ścieżki. Już nie były tylko rękami. Miały być narzędziem. Do czego? Tego jeszcze nie wiedziałam. Wiedziałam natomiast, że chwila po „zamianie” rąk wcale nie była miła. Szok, zawieszenie w próżni.

CHWYTANIE ŚWIATŁA W DŁONIE

Później stanęliśmy naprzeciwko siebie. Dłonie blisko ciała partnera. Mistrz rzucił krótkie polecenie: łapcie światło w dłonie! Poczułam uderzenie, jakby ktoś wstawił mi w ręce zamiast ciała gorące przezroczyste szkło. – Dobrze. Teraz, uwaga! Podajecie światło dalej. Jasny strumień światła przeleciał przez moje dłonie do ciała partnera. – I jeszcze raz, silniej – krzyknął. – Już!

Zrobiliśmy to, a raczej pozwoliliśmy, aby to się działo. Błysk i... cisza. – No, złapaliście, wszyscy! Doświadczyliście tego!
Wzruszenie znieczulało umysł. Potem przyszła myśl: Co się tutaj stało? Mamy światło w dłoniach. Stał się cud? Skąd się wzięło to światło?

– Bez wiary, jakkolwiek to rozumiecie, nigdy byście nie uzyskali dostępu do tego rodzaju uzdrawiającej energii. To tyle. I nic ponadto!

CHOROBA BIOTERAPEUTYCZNA

– Mamy dar, jesteśmy wspaniali, wyrośliśmy ponad szary tłum. To sobie pomyśleliście? Tak się właśnie zaczyna choroba bioterapeutyczna. Potem będzie jeszcze gorzej. Zaczniecie pomagać ludziom i poczujecie się panami życia i śmierci. I tracicie kontakt z rzeczywistością, z bliskimi, bo – jak sobie wyobrażacie – staliście się inni. I przez to naprawdę stajecie się inni. Głupsi. Szukacie towarzystwa takich jak wy i godzinami gadacie o uzdrowieniach. Dookoła was robi się pustka. Wtedy proszę nie wariować, tylko wychodzić do normalności.
Tego już za wiele! Światło w dłonie i jednocześnie kubeł zimnej wody? Na szczęście można nie uwierzyć. – Mnie to nie dotyczy, jestem trzeźwa – pomyślałam. Do czasu, kiedy i mnie to w jakimś stopniu dopadło. I już wiem, jak wysoka jest cena za łapanie światła.

PRZEKAZYWANIE ENERGII

Na razie pierwsza lekcja posługiwania się światłem. Mieliśmy wyczuć „nowymi” rękami kształt nerek. To łatwe. Na dłoni odcisnęły się dwa podłużne kształty. Ćwiczyliśmy przekazywanie energii wprost do chorego narządu.
– Wewnątrz waszych dłoni, w samym środku światła jest jeszcze intensywniejsze światełko. Macie? Tak. W samym centrum ręki się rozjarza jeszcze intensywniej. Macie gorąco? Macie światło? To pchnąć je w nerki!
„Strzeliłam” z ręki w partnera i poczułam, jakby jego nerka podskoczyła mi w dłoniach. – To się chyba nie dzieje naprawdę?!
– Zapewniam, że tak, ale odtąd proszę zapamiętać: pracujecie z wysokimi energiami i wszystko, co robicie, będzie miało skutek.- Nie do wiary – pomyślałam patrząc na ręce. – One naprawdę mogłyby uszkodzić komuś ciało? Zrobić coś dobrego lub złego? – Po raz pierwszy poczułam w tej fascynującej przygodzie drugie dno. Jest dar, ale i ciężar daru. Nie tylko radosna zabawa w uszczęśliwianie bliźniego, ale i odpowiedzialność.

KONTROLOWANIE ENERGII

Partner „przyłożył” mi światłem w wątrobę. Lekki szok. Przecież to jest rzeczywista siła! Jerzy Strączyński kazał mi usiąść i z pewnej odległości skierował rękę w stronę mego splotu słonecznego. Zobaczyłam coś niezwykłego, jakby pomiędzy jego dłonią a moim żołądkiem układała się mozaika w pawich kolorach. Coś bardzo skomplikowanego, a subtelnego. Przywidzenie? Na drugi dzień powtórzyło się to samo, kiedy pan Jerzy robił zabieg dziewczynce z białaczką. Gra wyobraźni? Skąd!

PRZESTRZENIE UMYSŁU

– Wszystko to istnieje naprawdę w waszym umyśle. Jest zewnętrzna przestrzeń, taka jak niebo, i owa tajemnicza przestrzeń wewnętrzna. W niej pojawiają się myśli i wyobrażenia. Powstaje w nich rzeczywisty świat naszych wyobrażeń. Paradoks, ale tego zjawiska nie da się inaczej określić. – Element przestrzeni wewnętrznej pozwala, aby się w niej zamanifestowało wszystko. Kiedy zamykacie oczy, chcecie doświadczyć jak najwięcej przestrzeni wewnętrznej, a jednocześnie odcinacie się od zewnętrznej. I powstaje dualizm – jest coś wewnątrz i coś na zewnątrz. Ale kiedy przezwyciężymy ten dualizm, kiedy oczy otwieramy powoli, jedno i drugie doznanie łączy się ze sobą. I popatrzcie: świat na zewnątrz i wewnątrz wcale się tak bardzo nie różni. W istocie jest przecież tym samym.
Obserwowaliśmy obrazy za zamkniętymi i otwartymi oczami, przestrzeń zewnętrzną i tę drugą. Coraz bardziej jednak wchodziliśmy do wewnętrznej. Czułam się tak, jakbym siedziała na bezludnej wyspie otoczonej parującą mgłą. Nie, to nie stan hipnotyczny, to coś subtelniejszego...

Zobaczyłam pana Jerzego siedzącego na tle białej ściany, a dookoła niego przejrzysty, krystaliczny cień, jakby podbarwiony nierównym, zimnym światłem. Nie widziałam koloru, tylko tę mglistą przejrzystość. Trwało to jakiś czas – cień zmienił kształt, w pewnej chwili wyciągnął się w stronę drzwi, jakby chciał nam uciec. Nagle na tle ciemnego ubrania pojawił się rysunek, coś co kształtem przypominało płuca! Patrzyłam zaszokowana. Ujrzałam, jak zacierała się granica między ciałem naszego nauczyciela a jego cieniem. W końcu pozostał tylko cień. Zanikły kontury ciała, on sam zamienił się w mgłę, jakby rozpuszczał się nam w świetle. Naraz poczułam, jakby i moje ciało stawało się szkłem. Nagle czar prysnął. Mistrz wstał z krzesła.

– Dość, dalej już was nie zabieram.
Był wyczerpany. Spora cena za fascynujące widoki. Znaleźliśmy się w atmosferze bardzo podwyższonej energii, która wnikała w nas. Co on z nami zrobił?
– Nic takiego, trochę tylko poszerzyłem przestrzeń w waszym umyśle, robię w waszej energetyce miejsce, aby mogło się przydarzyć to, czego doświadczyliście. Rozrzedzam wam powietrze. Być może owa przestrzeń zacznie się zawężać, ale pamięć doświadczenia zostanie – już się go nie straci. Pamiętajcie o nim. Przy stawianiu diagnozy trzeba dać umysłowi przestrzeń. Wtedy dostaniecie odpowiedź.

ĆWICZENIE Z PARTNEREM

– Zamykacie oczy, otwieracie – ta sama przestrzeń? Złapcie obraz z zewnątrz. Jak to jest, oczy zamknięte, a widać... Przestrzeń zewnętrzna i ta za zamkniętymi oczami jest jednym.
Niesamowite. Za zamkniętymi oczami zobaczyłam wokół swojego partnera tak jaskrawą aureolę, jak na ikonie, z barw złotych i czerwonych. Otworzyłam oczy i znikła, niestety. Chociaż... w okolicy szyi pojawił się cień przejrzystoniebieski. A on spostrzegł srebrny wieniec dookoła mojej szyi.
Opowiadaliśmy, co widzieliśmy. Nie, nie było oszustwa. Wszyscy zobaczyli jasny „cień” wokół postaci naszego nauczyciela, jego wędrówkę ku drzwiom, coś jakby rozpuszczenie się ciała.

ENERGETYCZNA NIĆ

Następnego dnia Jerzy Strączyński poprowadził wykład z „energetyki zaświatów”.
– Czasem coś takiego tkwi w nas. Jakieś przywiązanie, wspomnienie. W chwili silnych emocji może się nawet zamanifestować w formie wizji. Ale nie łączcie się z tym doświadczeniem. Niech wasz umysł i wasze emocje do niczego przesadnie się nie kleją, bo wówczas stwarzacie z doświadczeniem karmę. A nie ze wszystkim warto się kiedyś spotykać.
Najpierw przeciągaliśmy energetyczną nić przez głowę partnera. Jest to ćwiczenie na kontakt lewej ręki z prawą. Trzeba wyczuć, jak nasza energia zagłębia się w cudzym ciele. Jak można nią wewnątrz manewrować. Przychodziło to nam bez trudu, a pan Jerzy patrzył na nas trochę jak na kociaki bawiące się kłębkiem nici, pilnując tylko, abyśmy ich zbytnio nie zaplątali. I tyle. Dla nas był to już koniec roboty w tym dniu. Mistrz zaś pokazał nam jeszcze podstawy własnego warsztatu. Imitował zabieg, demonstrował gesty oczyszczania, sygnały przesyłania energii do chorego narządu. Patrzyliśmy na jego ręce. Ruchy płynne, miękkie – trochę jak u pianisty, trochę jak u maga – i pełne tajemnic. Jerzy Strączyński bardzo szybko odarł je z tajemniczości. Okazało się, że są logicznie pomyślane, mają precyzyjne znaczenie, są raczej gestami umysłu niż rąk.

Nasz nauczyciel prawie nie stosuje nakładania rąk. Nie lubi sztywnej, cementującej energii i przestrzegał nas przed jej używaniem. Mówił: – To oczywiście wygodne, ułożyć dłonie na pacjencie i czekać, co się wydarzy. Ale nie całkiem sensowne. Można przeładować, przegrzać. Niech energia w ciele pacjenta porusza się, krąży zgodnie z dynamiczną budową wszechświata.
Jak w umyśle bioterapeuty musi się utworzyć przestrzeń, tak gest bioterapeuty ma zawierać element powietrza. Za gestem rąk idzie informacja z umysłu. Dopiero połączenie wibrującej energii fizycznej i energii myśli stanowi pełen przekaz. Rozumiecie?
Nam jednak niełatwo to wykonać. Czuliśmy się ogromnie zmęczeni i mali. A gdyby się tak nie męczyć. Przyłożyć ręce i poprosić „górę” o uzdrowienie?
To supersytuacja, tyle że nie do przyjęcia. Diabeł też jest w górze.

WSPÓŁODCZUWANIE

Najpierw musicie wejść w stan gotowości do uzyskiwania pomocy. Czegoś, co nazywam prawdziwym współczuciem. To jest owa wspaniała, cudowna strona bioterapii. Kiedy wodzę ręką po człowieku i odczuwam w swoim ciele jego ból, wiem, po co tu jestem. We współodczuwaniu pogłębicie swój własny rozwój, upewnicie się, że jesteście zrealizowani.
Weszli pacjenci. Dziecko i młoda dziewczyna z białaczką – oboje prawie przezroczyści, pozbawieni sił witalnych. Pan Jerzy pokazał nam cały zabieg. Rzeczy proste już umielibyśmy naśladować – oczyszczenie, wspomaganie śledziony. Ale bioterapeuta robił również coś innego, bardziej skomplikowanego. Zdaje się, że działał na skład krwi. W tydzień później stan dziewczynki znacznie się poprawił, jej lepszy wygląd potwierdziła analiza krwi. O chorobie dziewczyny bioterapeuta mówił: pewna dolegliwość. Później do nas: – Nie włazić z butami. Nawet jeśli wiecie coś o pacjencie, zachowajcie dyskrecję, nie przełamujcie jego intymności, jego subtelnych zabezpieczeń. Dziś, w świecie brutalnych uczuć wydaje się to niewiarygodnym pomysłem.

NIE KOMBINOWAĆ

Do zabiegu należy przystępować w równowadze emocjonalnej. Na początek – lekkie ciepło. Za ciepłem idzie informacja – wzmacniam mięsień sercowy. Jeśli choruje serce, sprawdzam tarczycę. Rozpoznaję jej nadaktywność w stosunku do tła. W pewnym momencie energia przebija mi do palca, wtedy już się nie namyślam, nie uskakuję, tylko ją wyciągam, wyciszam. Jeśli jest to kobieta, przy okazji tarczycy badacie jajniki i macicę. Wchodzicie w układ, nie w pojedynczy organ. Jeśli jest zajęte gardło, trzeba popracować nad nerkami i pęcherzem moczowym, bo antybiotyk zdławił wirusa, ale resztki przez krew schodzą do nerek. Człowiek jest jednością, nie sumą organów.
– Szum w uszach? Delikatnie oczyszczamy. Przez cały czas pytacie o odczucia chorego, nie lekceważcie ich. Jeśli działanie nie skutkuje, zmieniam typ zabiegu. Nie zamykajcie się w jednym schemacie, kombinujcie, twórzcie.
– Co zrobić ze skrzywioną przegrodą nosową? – zapytał ktoś. – Do lekarza i na operację.
Pierwsza pomoc? Udzielacie jej tak, jak was uczyli w szkole albo w wojsku. Nie kombinować, nie tracić z oczu fizycznego świata. Masaż kręgosłupa – ucisk, ale nie zwykły siłowy ucisk. Wy przecież działacie energią. Pcham energię w górę, ale jej nie wyprzedzam, zgarniam ją jak szuflą, niech pacjent czuje, jak mu ciepło wchodzi powolutku po plecach. Niech mu będzie miło.
Otłuszczenie wątroby – przekonujecie pacjenta, żeby porzucił słoninę i boczek. Potem dopiero możecie spalać jego własny. Pamiętajcie, że wasze działanie musi się przekładać na fizjologię. Co z tego, że energia krąży bez przeszkód, skoro nerki bolą. Kiedy usłyszycie burczenie w brzuchu pacjenta albo inne krępujące go odgłosy, wtedy dopiero możecie być zadowoleni. Jesteście skuteczni.

UZDRAWIANIE

Podczas kolejnych ćwiczeń pracowałam z koleżanką. Najpierw uzdrawia ona.
– Nareszcie się dowiedziałam, jak będą się czuli nasi pacjenci – zażartowałam, bo wciąż nie mogłam uwierzyć, że potrafimy czegoś dokonać na serio. Grażyna zobaczyła mgłę w rejonie mojego gardła. Prawidłowa diagnoza. Niedawno przeszłam lekką infekcję. Później ja „oglądałam” Grażynkę rękami i... znowu te nieszczęsne nerki? W okolicy nerek zapaliło mi się światełko. Wyczułam coś twardego. Kamienie? – zapytałam niepewnie. Usłyszałam, że też trafiłam. A teraz – pouczyła mnie – rozbij je i sprowadź do moczowodu. W czasie pierwszego zabiegu w życiu miałam kruszyć kamienie nerkowe? Pokornie przyjęłam rolę lasera.
Grażyna wyciągała z mojej głowy ból i zmęczenie, ja oczyszczałam jej zatoki, ładowałam lekkim ciepłem. Nagle zrobiła się jak kwiat maku i krzyknęła: daj trochę chłodu! Straciłam głowę, spanikowałam i zawołałam pana Jerzego. Podszedł spokojnie: Nie bójcie się, nic sobie nie zrobicie. Proszę otworzyć okno. I odczepić się od głowy! Trochę to nerwowe zajęcie – być bioterapeutą.
Przyszła pora na pracę z twardymi energiami: chirurgia kości – tylko tu znajdują zastosowanie silne uderzenia. Nie przy głowie i nerkach. Miałyśmy wzmacniać układ kostny kończyn. Trochę to przypominało krojenie powietrza podwójnymi nożycami rąk. Robiłam przepisowe gesty nad ręką Grażynki. I nagle w pustej przestrzeni między rękami poczułam znajomy kształt, to przecież naprawdę jest kość. Zmysłowo wyczułam kształt niematerialnej kości! Kość eteryczna? Astralna?
Oszołomiło mnie to doznanie. Już się nie dziwiłam, że nasz nauczyciel chciał nas uodpornić na niecodzienne wrażenia. To był dopiero wstęp – zajrzeliśmy do chirurgii fantomowej.

NIE UZALEŻNIAĆ SIĘ OD BIOTERAPII

Następnego dnia przyszła do pana Jerzego pacjentka po grypie. Ledwo weszła, z nosa pociekł mi katar i spuchły ślinianki. Pomyślałam, że współodczuwanie to dobra rzecz, ale... Wrażliwość może być bardzo piękna, nadwrażliwość zaś bywa druzgocąca.
– Pierwsze przykazanie bioterapeuty – troska o siebie, nie pozwolić się zniszczyć. Możecie stosować wszelkie zabezpieczenia, ale i tak nie ma siły, abyście po kilku latach uprawiania tego zawodu byli całkiem zdrowi. Choroby bioterapeutów: reumatyzm, stawy, kręgosłup, alergie, zmiany skórne, grzybice zewnętrzne i wewnętrzne, nie mówiąc o zebranych z pacjentów depresjach i nerwicach. Zanik energii, opadanie z sił, zawał, udar mózgu. Dalej się bawimy? Nie uzależniać się od bioterapii. Szanować siebie!

UZDRAWIANIE NA ODLEGŁOŚĆ

Przyszła kolej na uzdrawianie ludzi z fotografii. – Uwrażliwcie ręce, do roboty. Czujecie aurę? Poczuliśmy. Maciej wymienił jednym tchem dolegliwości mojej znajomej, której zdjęcie dostał do obróbki. Bezbłędnie, bez pudła. Ja niczego nie wyczułam. – Oj, niedobrze. Potem pojawiła się myśl: ona musi być zdrowa! Uzdrawiamy ludzi, działając na fotografie. Nie mogłam uwierzyć, że się nam to udało.
Potem były dni ciężkiej pracy. Wykłady z medycyny chińskiej i energetycznej, z anatomii i fizjologii, trochę bardziej skomplikowana technika zabiegów i praktykowanie, praktykowanie. Wykłady z filozofii, etyki i ze sztuki życia. Nauka uzdrawiania na odległość. Praca do granic sił uczniów i nauczyciela. I rezultat: Nauczyliśmy się samodzielnie i skutecznie przeprowadzać zabieg. Potrafimy twórczo myśleć, ale i powstrzymywać fantazję. Jesteśmy dynamiczni, ale rozważni. Wiemy, jak nie zaszkodzić pacjentowi. W nagrodę czekała nas podróż „zagraniczna”. Za granicę ciała, astralna. Jerzy Strączyński uczył nas podróżowania ciałem zapasowym, zupełnie bezpiecznie.

PODRÓŻ ASTRALNA

– Przywołajcie miejsce i czas, w którym czuliście się szczęśliwi. Tym ciałem i z tamtego miejsca dzisiaj startujemy...
W moim obrazie bezpiecznego szczęścia jest polana tatrzańska i pies. Chciałam pofrunąć z kochaną, nieżyjącą Dianą. Już trzymałam ją za obrożę, gdy pan Jerzy popatrzył na mnie: Nic z tego, zwierzęta zostawiamy w domu. Skąd wiedział?
Fruwaliśmy nad Tatrami, unosiliśmy się nad Himalajami łagodnie różowymi w jesiennej mgle, a potem weszliśmy do wnętrza ziemi. I znowu wyżej, w czystą krainę przestrzeni metafizycznej. – Tylko nie za wysoko, miejcie świadomość przyciągania ziemi, proszę się nie urywać. Skąd wiedział, że to się nam marzy? Trudno, wróciliśmy, za to naprawdę wypoczęci.
Zdaliśmy egzaminy, mamy dyplomy. Uwierzywszy we wszystko widziane niewidzialne, w jedno nie umiemy uwierzyć: naprawdę mogliśmy to zrobić?!

Sonia Fischer

"Światło w dłoniach cz. II"
Relacja Soni Fiszer z Kursu Doskonalącego
 

W bioterapii do najważniejszego dochodzi się samotnie – pamiętałam te słowa Jerzego Strączyńskiego przez cały rok, porządnie pracując. Również to, że spotkamy się znowu, gdy będziemy gotowi. I ten czas właśnie nadszedł. Cudownymi uzdrowieniami nie mogę się pochwalić, ale wiem, że nasz nauczyciel nawet by nie chciał, żeby nam się coś udawało fuksem. Najpierw trzeba się naharować – ciągle nam powtarzał. Radość więc czerpałam z każdego kontaktu ze zbolałym człowiekiem, któremu mogłam pomóc. Takich chwil, dzięki temu, co już przekazał mi Jerzy Strączyński, przeżyłam wiele. Czego tym razem się nauczę, czego doświadczę?

– Witam moich drogich kolegów, doświadczonych bioterapeutów – te słowa Jerzego Strączyńskiego, w ciemnym garniturze cywilizowanego maga, owiały nas ciepłą serdecznością. Zrobiło się miło. Mamy samodzielnie ułożyć listę tematów szkolenia. Po pół godziny przedstawiamy swemu nauczycielowi szczegółowy wykaz błędów, które każdy z nas popełnił w dotychczasowej pracy. Kolega chce powtórnie przerobić zabieg reumatyczny. Wykonuje go jak należy, a rezultatu nie ma.
– Jak długo pracuje pan z pacjentem? – pyta Strączyński.
– Pół godziny, jak zawsze.
– To może być za krótko. Czasami musi trwać godzinę.
Ktoś inny nie ma sukcesu w zabiegu na odległość budzenia pacjenta ze śpiączki.
– Kolego, to trzeba zrobić osobiście, w fizycznym kontakcie. Jak pan chce ocenić, czy pacjent reaguje na bodźce energetyczne i dotykowe?
– ele was traktują w szpitalu? A kto powiedział, że wybraliście sobie komfortowy zawód? Trzeba mieć odwagę i determinację.
Przez następne pół godziny uczymy się wyprowadzania ze śpiączki.
– W pewnej chwili poczujecie niewidoczny dla nikogo ruch gałki ocznej, i człowiek już kontaktuje z wami. Jest to wspaniałe doznanie. Inni też to zobaczą: pacjent ożył. Jesteście bohaterami chwili. Ale wy musicie wiedzieć, że rehabilitacja po wylewie może trwać około roku, tydzień w tydzień. To jest dopiero faktyczna praca, gdy krok po kroku przystosowujecie człowieka do normalnego życia. Mam dwójkę pacjentów po wypadku – uraz głowy i uraz psychiczny. Czy ktoś chciałby się nimi zająć?
Cisza.

PIERWSZA ZASADA: NIE KŁAMAĆ

– Wodogłowie u noworodka – jeden z kursantów prosi o wskazówki.
– Zostawcie to lekarzom. Wspomagajcie matkę.
– Rak? Podtrzymujcie pacjenta, nie zastępujcie medycyny. Może wam się uda osiągnąć coś więcej, ale nie obiecujcie, jeśli nie jesteście pewni, że potraficie.
Dotychczas mieliśmy „szlaban” na choroby psychiczne. Mam pacjentkę w depresji i chciałabym jej pomóc.
– Pokażę kilka metod terapii, ale to dla was energetycznie kosztowne. Nie każdy się nadaje. Trzeba znać zasady psychoterapii, umieć rozmawiać, nawiązać bliski kontakt z pacjentem.
Andrzej: – Czytałem, że raczej należy zachować emocjonalny dystans do pacjenta.
– W ten sposób nic pożytecznego nie zrobicie. Nie uzdrowi się nikogo obojętnością.
Lista tematów coraz bardziej się wydłuża.
– Zapomnieliście o najważniejszym. O sobie.
Jakże to? Bioterapeuta ma się troszczyć o pacjenta, a nie o siebie. Mamy się pozbywać tej sympatycznej cechy?
– Błąd w rozumowaniu. Nie dacie pacjentowi tego, czego sami nie będziecie mieli. Dbałość o siebie jest podstawową umiejętnością terapeuty.
Ktoś pyta: – Jak mamy się chronić? Czy uszczelniać aurę dookoła siebie, czy robić mentalne zapory?
– Przed kim chcecie się zabezpieczać? Przed pacjentami?
Nic już nie rozumiemy.
– Nie potrzebujecie żadnych zabezpieczeń. One są dla słabych. A z wami jest moc. Cała moc kosmosu. Zróbcie wdech. Co czujecie? Siłę. To tylko powietrze? A co to jest powietrze? To potęga, to życie, to praenergia. Jeśli jesteście z nią świadomie połączeni, możecie robić wszystko bez obawy. Ale moc to jest także wasza siła woli, umiejętność koncentracji, wiara w siebie i – co najważniejsze – siła prawdy, jeśli według niej żyjecie.

ŚCIĄGANIE ENERGII

Uczymy się ściągania energii do własnych czakramów. Jest naprawdę przyjemnie zaprosić kosmos do swojego wnętrza.
– Kolego, czemu tak bezmyślnie grzebie pan w swoim czakramie! Poszarpie go pan, zdeformuje. Macie ręce energetyczne, znowu zapomnieliście!
Kolega ogląda swoje palce. Trudno mu się przyzwyczaić do takiego żonglowania siłą.
– Tyle o rękach. Teraz pokażcie mi swoje serca. Moc jest ukryta w czakramie serca. W nim tkwi magazyn siły życiowej. Potrzebujecie jej dużo, robiąc ludziom zabiegi. Bierzcie, nie zabraknie dla nikogo.
Przez następne minuty uczymy się sprowadzania energii do swojego serca.
– Ale delikatnie, proszę, z szacunkiem. Pamiętajcie, to jest święta energia. Nie zawłaszczam jej, nie wydzieram, ale kocham ją i proszę o przybycie, o pomoc. Ma moc uzdrawiającą. Chodzi o to, abyście mieli prawidłowy stosunek do niej – duchowy. A jeśli ktoś jest wierzący, to ma supersytuację, może poprosić o solidne wsparcie.

CIAŁO – MANDALA BÓSTW

– Nasze ciało jest święte, choć oczywiście bywa i grzeszne, ale nigdy na poziomie ciała subtelnego. Co w nas jest ludzkie, co boskie, gdzie przebiega granica? A może wcale jej nie ma? Za chwilę na własne oczy zobaczycie, że ciało ludzkie może mieć krystaliczną czystość, że całe jest tęczą, pulsowaniem barw, że naprawdę jest energią boską. Mam ciało, ale jednocześnie jestem istotą duchową. Cały jestem psychiką. Mam mocny umysł, mimo to jest on przezroczysty, świetlisty. To jest bardzo ważne. Nabierzcie teraz powietrza, skoncentrujcie się, łzy niech lecą, niech szczypią, my się nie dajemy. Cali jesteśmy patrzeniem. Zapamiętajcie, nie wchodzimy w widzenie aury!
Nic z tego. Dookoła głowy naszego nauczyciela widzę jasnoksiężycowe światło. Właściwie nie jest to księżyc, ale gigantyczny opal, w którym pokazują się i znikają mlecznoprzejrzyste, mieniące się barwy. Nie, to nie opal, raczej zmrożony absynt z drgającymi życiem wysepkami barw. Zjawisko jest takiej urody, że zapominam o wszystkim i zachłannie patrzę.

ODTWORZENIE NIEISTNIEJĄCEGO NARZĄDU

Przyjechała na zabieg pacjentka. Od siedmiu lat była leczona na bezpłodność. Bez wielkich nadziei na urodzenie dziecka zwróciła się o pomoc do Jerzego Strączyńskiego. W efekcie na kliszy pojawił się całkiem nowiutki jajnik. Lekarze myśleli, że to jakiś żart.
Jerzy niczego nam nie wyjaśnia, mamy tylko patrzeć. Unosi rękę nad głową dziewczyny – tyle widać z zewnątrz. Zamykam oczy i obserwuję silną wiązkę światła, która biegnie od ręki przez mózg do przysadki. Stamtąd strumień jakby się rozdwaja i dwiema odnogami sunie w dół ciała, ku jajnikom. Prawy jest mniej rozświetlony, ale w lewym jest sama błyszcząca energia – świeci jak bombka choinkowa.
– Lewy jest w dużo lepszym stanie – nie wytrzymuję. – To lewego nie było, prawda?
– Tak, i siedź cicho.
Cieszę się jak dziecko, bo zobaczyłam!
Kiedy dziewczyna wyszła po zabiegu, nasz nauczyciel radzi:
– Uważajcie, jak wam się nagle jakaś zdolność pojawi, równie szybko może zniknąć.
Widzi moją nieszczęśliwą minę.
– Dobrze, potrenujemy. Zamykacie oczy. Otwieracie. Tutaj jestem skupiony – pokazuje linię pionową, na której leży i pień mózgu, i kanał centralny. – Wchodzicie w głąb siebie. Już jesteście wewnątrz włas-nego umysłu. Zapamiętacie ten stan? Będąc w nim, potraficie wszystko przeniknąć, wszystko zrobić. Uzyskaliście bowiem wyższy stopień wrażliwości. W ten sposób widzicie wszystko, co chcecie zobaczyć. Patrzycie na pacjenta i możecie postawić diagnozę. Kiedy Henryk Słodkowski (znany bioterapeuta i jednocześnie lekarz) robi zabieg, niektórzy mówią, że siedzi i śpi. Ale on nie śpi – on czuje, widzi i pracuje.

PATRZEĆ I WIDZIEĆ

Zasłuchałam się. Słyszę polecenie:
– Popatrzcie na ręce.
Wyciągam dłoń i patrzę. Ręka wydaje mi się utkana z przenikliwego materiału, ja też czuję się jego kształtem. Nie widzę, co robią koledzy, jestem sam na sam z sobą, potem znika „ja” i oddzielenie od oceanu energii, ale nie ma w tym niczego strasznego. Dociera do mnie głos nauczyciela:
– Wasze palce są rewelacyjnie czułe. Czujecie nimi wszystko? Teraz zróbcie palcami tak, jakbyście grzebali. Nie podnoście za bardzo ręki, bo się zmęczycie. Nie, nie miotełka. Ręce energetyczne mają być ostre, jakbyście przebijali przestrzeń szpadą.
Wydłużamy w myślach palce, jakby nam urosły niebotyczne paznokcie. Jerzy to dostrzega. Krzywi się:
– Nie, nie takie długie szpony. Krótkie, a mocne. Dobrze. Zrobiliście oto instrument, którym będziecie mogli pracować w ciele pacjenta. Teraz skierujcie tę rękę do siebie. Poczujecie ją we własnym ciele. Jest? Ostra? Przechodzi w głąb przez skórę?
Czuję ukłucia w żołądku. Ale nie boli.
– Wytrwajcie w tym stanie. Jesteście w głębi ciała, w ognisku choroby. Ręka prawie nieruchoma. Pracujecie myślą. Robicie zabieg znacznie skuteczniejszy niż w normalnym stanie. W realnym świecie jedynie intelekt coś wam podpowiada, w tym – myślenie i niemyślenie jest tym samym, ale działa wyższa forma intelektu. Czysta świadomość. Od niej dostajecie informacje. Rozumiecie? To pracujemy.
Wyciągamy ręce w jego kierunku.
– Nie mnie uzdrawiajcie, nie wszyscy naraz! Pomyślcie, że jest tu ktoś potrzebujący: kolega, mąż, matka...
Znowu znika sala, koledzy, nauczyciel. Widzę głowę mojej pacjentki otoczoną musującą pianą. Z obłoku energii formują się dokoła głowy złote płatki, głowa jest ośrodkiem, słupkiem słonecznego tulipanu. Już wiem, czego potrzeba tej kobiecie w depresji: miękkiej, bezpiecznie otulającej energii, opiekuńczej chi. Płatki złotego kwiatu stają się coraz subtelniejsze, przenikliwsze, wnikają w głąb słupka, łączą z energią ciała.
– No, dosyć tego – woła Strączyński i patrzy na nas z czułością i dumą. – Może wy naprawdę coś potraficie?!
Potem znów to tnące spojrzenie. Asekuracja. Żeby nam się w głowach nie poprzewracało?

UZDRAWIANIE

– Teraz skierujcie oczy i palce w kierunku mojej wątroby. Przenikacie przez ubranie i skórę. Już jesteście w ciele. No, i jak?
Nic nie czuję. Niczego nie widzę. Koledzy też mają niewyraźne miny. Martwię się, że się nie udało. I naraz – wiem! Blokada! Jakże byśmy mogli spoglądać na wątrobę naszego nauczyciela! Nie uchodzi.
– W takim razie spróbujcie pouzdrawiać świńską wątrobę. Widzicie już oba płaty – duży i mniejszy? A teraz spróbujcie przeciąć ją i zobaczyć, jak wygląda w środku. Jesteście w warstwie wewnętrznej, ręką grzebiecie w środku. Co czujecie?
Niestety, czuję obrzydzenie. Wchodzenie w strukturę trenowałam w parku na pomniku wieszcza. Było to niewygodne, bo granit twardy, trudno się zmieścić między jego ziarenkami, ale wnętrzności Mickiewicza były sterylne. Nie, dotykanie żywej wątroby wcale nie jest miłe.
– Czucie, moi drodzy, czucie. Jest ono konieczne, nawet ważniejsze od widzenia.
O, tu coś mnie blokuje. Nic dziwnego, w wątrobie są żyłki, włókna, nerwy. Wkładam palce głębiej, wchodzę, rozpycham to. Mogę już coś naprawić, połatać. Robię masaż energetyczny, wycieplam wątrobę. To nie jest fikcja, to się dzieje naprawdę!
Od fizjologii przechodzimy na plan myślokształtu.
– Wchodzicie energią w ciało pacjenta, a przed oczami macie obraz organu z książki do anatomii, czyli myślokształt. Przez chwilę nakładają się wam dwa obrazy. Później myślokształt znika, jest niepotrzebny, bo zastępuje go obraz prawdziwy. Potem zapominacie o wszystkich obrazach, nic nie jest ważne, tylko czucie.

NAUKA TRANSFORMACJI

– Koniec, po raz ostatni wychodzimy z ciała. Wszyscy razem jesteśmy w przestrzeni kosmicznej. Związki między mną a wami są teraz piękne i dobre. Za chwilę wyjdziecie na zewnętrzny świat, gdzie bywa różnie. Zobaczycie inne kolory: i brudny brąz, i szarość. Nie załamujcie się, wy tylko uzdrawiacie. Między mną a przedmiotem, na który patrzę, przepływa energia. Można założyć, że tworzą się niewidzialne nici – aki. Mają różne barwy, czasem nieprzyjemne. Odmieniamy je. Teraz już wiecie, jak się koryguje stosunki międzyludzkie, rozwiązuje konflikty w rodzinie. Chodzi o to, by zobaczyć człowieka w wymiarze jego pozytywnej energii. Uczucia ludzkie są jasne, myśli rozświetlone, piękne energie tworzą wszystko dokoła nas, bo tak chcę i tak widzę. Brudny budynek staje się pięknym świetlistym budynkiem. Nie ma mętnej Wisły, jest wspaniała energia żywiołu wody, płynąca energia. Postrzegam ją tak jak bogowie. Dla świata głodnych duchów Wisła to cieknąca lawa, dla ludzi – woda z fenolem, ale dla świata bogów – sok, nektar złocisty. Na wyższym poziomie – czysta esencja elementu wody. Dostrzegacie krainę, w której wszystko jest doskonałe i święte? Najpiękniejsze odcienie i kolory. Powietrze wibruje krystaliczną zielenią. Nauczcie się transformacji. To, czego dotykacie ręką albo myślą, ma być świetliste i czyste. Jak mówił Sedlak: ze światłości w światłość.
Siedzimy zaczarowani. Nawet nie spostrzegliśmy, że kraina, w której przebywamy, nie jest nową baśnią Andersena, ale przedsionkiem medycyny energetycznej. Wiemy też, że niebawem się spotkamy znowu – w klasie medycyny światła.

Sonia Fischer

 Wywiad
"Czwarty Wymiar" Nr 10/2004 r.)

Rozmowa z Jerzym Strączyńskim

W ubiegłym roku na naszych łamach zamieściliśmy reportaż z Pańskiego kursu i warsztatów autorstwa Soni Fiszer - znanej krakowskiej reporterki. Do redakcji przychodzi wiele listów z pytaniami.

- Czym Pańskie kursy różnią się od innych szkoleń z tego zakresu?
- W ostatnich latach rynek wydawniczy został zarzucony lekturami na temat uzdrawiania, bioterapii, aury itp. Rozbudziło to ciekawość. Nie ma natomiast przełożenia tej wiedzy na odczucia i praktykę. Każdy człowiek ma inną skalę odczuć i zjawisk energetycznych. Istnieje zatem potrzeba uporządkowania tego, choćby po to, by uchwycić związek między chorobą a przyczynami. Dlatego na swoich kursach uczę systemu samodiagnozy (autodiagnozy - czyli odbierania i odczuwania własnych dolegliwości i zakłóceń w organizmie) oraz biodiagnozy (diagnozy energetycznej innej osoby) według metodyki przez siebie opracowanej.
Równocześnie podkreślam, jak ważna jest diagnoza medyczna i uczę weryfikacji diagnozy energetycznej z diagnozą medyczną oraz terapią zaleconą przez lekarza.
Uczulam słuchaczy, że te wszystkie elementy nie mogą się wykluczać, lecz dla dobra chorego powinny się uzupełniać.

- Na czym polega diagnoza energetyczna?
Do wielu technik doszedłem w czasie medytacji. W bioenergetyce najważniejsza jest diagnoza energetyczna za pomocą dłoni. Dlatego opracowałem własny sposób uwrażliwienia dłoni i opuszków palców. Zewnętrznie na pozór nie różni się od znanych metod. Jednakże specyfiką tego sposobu jest to, że słuchacze wykonują to z pełną świadomością, a potem interpretują swoje odczucia... Tu nie ma miejsca na gdybanie, wydaje mi się itp.
Kursanci dochodzą do tego bardzo szybko, dzięki przeprowadzonym przeze mnie inicjacjom energetycznym na poziomie fizycznym i mentalnym oraz podniesieniu poziomu ich wibracji. Dlatego szybko wchodzą również w wizualizację zjawisk energetycznych nie tylko na poziomie aury, ale pozaoptycznego postrzegania narządów wewnętrznych. Skuteczność i wiarygodność biodiagnozy weryfikuję na zajęciach, na które zapraszam moich pacjentów.

- Podobno wykorzystuje Pan również stare tybetańskie techniki uwrażliwiania i uzdrawiania?
- Tak... Od kilkunastu lat praktykuję medytacje w tybetańskiej tradycji bon, gdzie wiele uwagi poświęca się pracy z oddechem, pracy z aurą i wizualizacji.
Dzięki tym praktykom zdobyłem umiejętność bardzo dużej koncentracji umysłu, czego efektem jest przekazywanie energii na odległość i skuteczna terapia bezpośrednia.
Na kursach zaadaptowałem dla potrzeb słuchaczy starożytne wschodnie techniki oddechowe i energetyczne, ukierunkowane głównie na oczyszczanie organizmu uzdrowiciela, a z drugiej strony - na zwiększenie jego potencjału energetycznego i uzdrowienia przepływu energii życiowej (zwanej prana, mana, chi) wewnątrz jego ciała.

- Krążą legendy o tym, co przeżywają i czego doświadczają słuchacze na Pańskich kursach.
- Hm... (tu mój rozmówca dyskretnie się uśmiecha). Tak prowadzę zajęcia, by już w trakcie kursu słuchacze potrafili pracować wewnątrz ciała, czyli wejść energią w ciało chorego, wykonać zabieg oczyszczający chory organ oraz zrekonstruować go na poziomie tzw. fantomowym.
Inną umiejętnością, jaką nabywają, jest wykorzystanie w terapii energetycznej struktur fizjologicznych, przez które przepływa energia, co jest szalenie ważne, kiedy choroba mocno się już zagnieździła w ciele fizycznym.
Novum stanowi na pewno wykorzystanie sił życiowych zawartych w energii pięciu elementów i umiejętność pracy z nimi...
Dzięki temu adepci moich kursów pracują potem z pacjentami głównie w oparciu o energie zewnętrzne, nie osłabiając własnej siły życiowej.
Natomiast na poziomie psychologicznym uczę ich samodzielności, "odpępiam", by potrafili bez mojej pomocy kontrolować własną energię i dokonywać właściwych wyborów w zakresie terapii i energetyki.
Uczulam ich również na to, że zarówno w medycynie akademickiej, jak i bioterapii istnieją ograniczenia i potrzeby dotyczące ciała, energii i umysłu, które należy respektować.
Jednym z nich jest to, że nasze ludzkie możliwości są ograniczone i nawet najlepsi uzdrowiciele, tak zresztą jak i medycy, nie są w stanie pomóc wszystkim cierpiącym.
Kurs I stopnia kończy się praktycznym egzaminem w zakresie podstawowym z wybranych zagadnień z anatomii i fizjologii, wiedzą z zakresu energetyki i medycyny energetycznej oraz umiejętnościami praktycznymi pracy z pacjentem (biodiagnoza, wydobywanie potencjałów energetycznych, oczyszczanie itp.).

- A na czym polegają warsztaty?
- To kolejny stopień wtajemniczenia dla tych., którzy przez jakiś czas, po ukończeniu kursu, pracowali z chorymi.
W czasie warsztatów przekazuję im bardzo specjalistyczne techniki oczyszczania i terapii energetycznych.
Uczę ich pracować w bardzo wąskich pasmach energii życiowych oraz wchodzić energią warstwowo w głąb ciała pacjenta, precyzyjnie penetrując miejsca chore na wielu poziomach aury.
Techniki te to wynik kilkunastoletnich doświadczeń mojej pracy bioterapeutycznej, medytacji, koncentracji i systematycznych praktyk energetycznych.
Zarówno pacjenci, jak i kursanci potwierdzają skuteczność wypracowanych przeze mnie metod oczyszczających i uzdrawiających.
- Dziękuję za rozmowę.

H. Nowakowska

JAK ZOSTAŁAM BIOTERAPEUTKĄ

Na spotkaniu towarzyskim pewien radiesteta zabawiał gości sprawdzaniem, kto z przybyłych ma zdolności bioterapeutyczne. Z babskiej ciekawości i ja podsunęłam dłoń. Wahadełko zawirowało nad nią jak szalone.

- O, jaki duży potencjał, Warto go rozwijać - zawyrokował radiesteta, Roześmiałam się, bo w takie rzeczy nie wierzę, Jednak któregoś dnia, znowu przypadkiem, usłyszałam o kursie bioenergoterapii, prowadzonym przez Jerzego Strączyńskiego. I wtedy pomyślałam, że powinnam wziąć w nim udział.

Nie zamierzałam bynajmniej zostać bioterapeutą, Przeciwnie - chciałam ostatecznie się upewnić, że wszelkie opowieści o leczeniu energią to nic innego, jak tylko wymysły nawiedzonych ludzi.

DŁONIE CZULE i NIECZUŁE

- Proszę wyciągnąć ręce w moim kierunku i spróbować odczuć energię - tak brzmiało pierwsze polecenie pana Jerzego. Oczywiście, nie czułam nic. Spod oka zerkałam na innych. Niektórzy, przez grzeczność - byłam o tym przekonana - dawali do zrozumienia, że coś tam odbierają. Twarze innych mówiły: - Ale nam tu chcą wciskać kit. Większość odpowiadała wymijająco: - Czułem raczej niewiele. Jeszcze inni: - Zupełnie nic.

- l tak ma być - skwitował prowadzący. - Robicie to ćwiczenie po to, żeby pod koniec kursu móc łatwiej ocenić własne osiągnięcia.

Potem nastąpiły wykłady o tym, że żyjemy w przestrzeni energetycznej, że każdy z nas ma własne pole energetyczne, że energię można fizycznie odczuwać. Dla mnie były to wciąż tylko słowa.

Moment, kiedy po raz pierwszy - ze zdumieniem - dotknęłam niewidzialnego, nadszedł bardzo szybko. Każdy z uczestników kursu ułożył dłonie jak do klaskania i wyciągnął je przed siebie. Następnie bardzo powoli rozsuwaliśmy i przybliżaliśmy do siebie ręce. Czułam tylko naturalne ciepło swego ciała.

W pewnym momencie Jerzy Strączyński zbliżył się do mnie. Jedną rękę ułożył nieco pod moją dłonią, a drugą nad nią. Trwało to zaledwie kilka sekund, Poczułam jednak dziwne drgnięcie. Wydawało rni się, że przestrzeń wokół moich rąk zagęściła się i zaczęła falować. Czułam ciepłe, trochę mrowiące pasma. Rozglądałam się, nic kryjąc zdumienia. Zjadała mnie ciekawość: czy inni odczuwają to samo?

Jak się okazało, celem tego zabiegu było przywrócenie, naturalnej każdemu człowiekowi, wrażliwości na odbieranie energii. Udało się. Odtąd, samodzielnie powtarzając ćwiczenie 7, rozsuwaniem rąk za każdym razem odczuwałam falowanie energii.

ENERGIA W KSZTAŁCIE KULI

Wkrótce biotcrapeula przygotował dla nas kolejne zadanie. Tym razem należało uformować energię w kulę i delikatnie ułożyć ją na stoliku.

- To niemożliwe - myślałam, robiąc pierwsze próby. Czułam wprawdzie opór energii, ale nie umiałam określić jej kształtu. Gdy wreszcie udało mi się „coś" uformować, ostrożnie ułożyłam „to" przed sobą, powoli odrywając ręce.
- Leży czy się rozpadła? A może w ogóle jej nie zrobiłam? - rozmyślałam, wpatrując się w stolik.
Po chwili ponownie wyciągnęłam ręce w jego kierunku. Dotknęłam tylko pustki. - To jakaś bzdura - pomyślałam ze złością. I nagle poczułam coś znanego: zagęszczone powietrze, które jakby uginało się. Zaczęłam sprawdzać jego kształt. Moja kula jednak tu była!

Potem szukałam dłońmi kuł energetycznych, stworzonych przez pozostałych kursantów. Znajdowałam je bez trudu.
Odtąd już byłam pewna, że żyjemy

w rzeczywistości energetycznej. I że nieustannie natykamy się na ślady energetyczne innych istot i sami też je pozostawiamy.

RĘCE SKARBEM BIOTERAPEUTY

Nadszedł wreszcie czas na naukę właściwej bioterapii, czyli pracę z ciałem. Zaczęliśmy ją od zajęć z anatomii i fizjologii człowieka. Następnie Jerzy Strączyński wyjaśnił nam energetyczny mechanizm powstawania chorób. Otóż w organizmie zdrowego człowieka energia krąży bez przeszkód w kanałach energetycznych. Zablokowanie jej w którymkolwiek miejscu wywołuje chorobę.
Zadaniem bioterapeury jest wykrycie, czy i gdzie energia została zablokowana. W tym celu bada on pole energetyczne człowieka. Dłońmi wyczuwa najpierw ogólne tło, a następnie wychwytuje obszary różniące się od niego. Miejsca gorętsze lub chłodniejsze, mocniej lub słabiej mrowiące to właśnie ogniska choroby. Organy zaatakowane na przykład przez stany zapalne lub nowotwory są energetycznic bardzo mocne w porównaniu z tłem.

Rolą bioierapeuty jest więc odblokowanie energii i usprawnienie jej przepływu oraz oczyszczenie organu z chorej energii i dostarczenie w zamian czystej, zdrowej. Uczyłam się tego, obserwując pracę Jerzego Strączyńskiego z chorymi. A zwłaszcza jego dłonie, którymi „wyciągał" energię że zreumatyzowanych stawów, oczyszczał zatkane zatoki, wzmacniał niedowidzące oczy.

Po jakimś czasie odważyłam się wreszcie pomagać swoim bliskim. Komuś „zdjęłam" ból głowy lub kolana, pomogłam pozbyć się zastarzałego kaszlu.
Zafascynowała mnie jeszcze jedna, zdobyta na kursie umiejętność: energetyczne znieczulenie miejscowe. Jego skuteczność sprawdziłam najpierw na sobie. Igłą jednorazowego użytku przeszyłam skórę na grzbiecie dłoni. Igła zagłębiała się w skórze, a ja nie czułam nic oprócz lekkiego nacisku. To działało!
Gdy na ostatnich zajęciach wyciągnęliśmy ręce w kierunku prowadzącego, nie było chyba osoby, która nie odczułaby wibracji niewidocznych fal, uderzających w nasze dłonie. Dotknęliśmy nieznanego. Zwłaszcza ja, zupełna sceptyczka. Ale przede mną jeszcze dużo pracy.

ANNA SZPIGANOWICZ. "Wróżka" 07.1999